Abonent 2020

                                                                                       

                                                   Doradca klienta wyglądał tak jak wszyscy inni doradcy świata próbujący wcisnąć swoim klientom towar. Przyzwoity garnitur , umiarkowanie  droga woda po goleniu i uśmiech zapewniający że słońce nigdy już nie zajdzie.  Siedząc w fotelu gładkim językiem referował ofertę swojej firmy.  Dopracowane godzinami szkoleń gesty i dobór słów sprawiały że czułem się obiektem troski. Super specjalna pilotażowa oferta kablówki wydawała się uśmiechem losu. Sam abonament nie był jakąś wielką niespodzianką, ale ilość cali jaką miała przekątna telewizora, dorzucanego w gratisie,  robiła wrażenie. Taki telewizor był obiektem marzeń w wielu domach, a do mnie los się uśmiechnął. Oczyma wyobraźni widziałem siebie siedzącego przed tym gigantycznym ekranem i popijającego piwko w trakcie meczu.  Jakie było moje zdziwienie gdy okazało się  że to cudo techniki funduje mi Unia Europejska i jakieś tam ministerstwo. A wszystko w ramach programu „ Abonent 2020”.  Nie przeszkadzało mi to że w zamian będę musiał przez kilkadziesiąt minut tygodniowo oglądać określone programy. Jak to mawiają – nic za darmo.  
                                      
                            Przez pierwszy tydzień w domu panowała euforia, mieliśmy prywatne kino.  Koledzy zielenieli z zazdrości. Z biegiem czasu zaczęliśmy się przyzwyczajać do tego powiewu nowoczesności i luksusu. Pierwszy komunikat pojawił się po miesiącu. informując o konieczności przełączeniu na program ujęty w abonamencie. telewizor automatycznie zmienił  kanał na program o polityce żywnościowej prowadzonej prze EU. Byliśmy nieco zaskoczeni  a żona nawet zła. Przerwano jej oglądanie ulubionego programu kulinarnego przez co nie dowiedziała się jak zrobić idealną kaczkę w pięciu smakach. Nieco zaniepokojony odszukałem umowę aby sprawdzić  jak często będą nas spotykać takie niespodzianki. Jakie było moje zdziwienie gdy po wgłębieniu się w zapisy umowy odkryłem że każdy z członków rodziny powinien obejrzeć dwie godziny tygodniowo programów sponsorowanych . Cóż nie ma nic za darmo. Przez kolejny miesiąc  jakoś zaczęliśmy się przyzwyczajać  do tych niedogodności. W trakcie gdy telewizor serwował „program obowiązkowy” domownicy zajmowali się swoimi sprawami. 

                           Prawdziwy szok przeżyliśmy po kolejnym miesiącu. Od operatora otrzymaliśmy szczegółowe rozliczenie czasu spędzonego przed telewizorem. Okazało się że urządzenie posiada czujnik pozwalający monitorować  czas spędzony przez domowników na oglądaniu telewizji. Byliśmy ładnych parę godzin w plecy. W kolejnym okresie rozliczeniowym  musieliśmy odsiedzieć czas  bieżący oraz  zaległy z ostatniego miesiąca. Była to gorzka pigułka do przełknięcia, a alternatywą było zapłacenie pełnej sumy za odbiornik a ta  była astronomiczna.  Urządzenie było na tyle złośliwe że potrafiło w trakcie finału ligi mistrzów przełączyć kanał na rozgrywki ligi LGBT w rugby. Dzieciaki też zaczęły trochę narzekać bo ile można oglądać przygody kapitana U i jego tęczowej załogi. W sumie im się nie dziwie bo jego trykoty i niebieska pelerynka w gwiazdki mi też trochę działały na nerwy. Z czasem jednak się przyzwyczailiśmy. Żona nawet stwierdziła ze programy poszerzają jej horyzonty. Najbardziej podobał się jej  program o robieniu feministycznej jajecznicy. Po pół roku już nikt nie narzekał, a ja sam czekałem na dalsze przygody kapitana „U” na tropie gangu homofobów. Zgodnie z żoną przyznaliśmy że oglądanie właściwych programów pozwala się człowiekowi rozwinąć. Grono znajomych zaczęło nam sie powiększać, zawsze mieliśmy jakiś wspólny temat do rozmów.  Teraz  już wiedzieliśmy jak się zdrowo odżywiać i jak wyrażać swoje myśli nie używając języka nienawiści. Jesteśmy młodzi, nowocześni , europejscy. Z radością  idę do pracy a moje niebieska pelerynka dumnie powiewa na wietrze……