Kapłan

                                                         Kościół był już prawie pusty, ostatni wierni rozchodzili się do domów, powoli jakby obawiali się mrozu panującego na zewnątrz. Świątynia mimo iż nieogrzewany dawała pewne schronienie przed chłodem i wiatrem. Starsza kobieta skinęła głową mijając ławkę w której siedział. Lubił usiąść w ostatniej ławie i popatrzeć na świątynie z innej perspektywy. Też już odczuwał chłód, myśli powędrowały do plebani w której Ona kończyła szykować kolację.

Gdy tylko w jego myślach pojawiała się jej postać ogarniało go przyjemne ciepło i spokój. Pojawiła się koło 20 lat temu i sprawiła ze stoczył jedną z najcięższych bitew w swoim życiu.  Pomagała na plebani a on z miesiąca na miesiąc czuł jak rozpala się w nim uczucie . W końcu gorący żar pożądania wypalił go jak rozgrzany do czerwoności węgiel wypala spróchniały pień. Przez lata był rozrywany między lojalnością do instytucji której służy, miłością do niej i uczciwością wobec siebie. Zdławił ogień który go palił, a może ten ogień wypalił co było do wypalenia i wygasł. Ona była zbyt prostolinijna by coś zauważyć, przynajmniej taką  miał nadzieję. Może i przełożeni przymknęli by oczy na cichy romans, ale on nie chciał się ukrywać. Chciał całemu światu pokazać to co czuje, niestety  nie potrafił wybrać. Kościół dał mu wszystko, a on był jego wiernym sługą. Nie był wobec niego bezkrytyczny, czasem miał wrażenie, że jeżeli wiara jest biesiadą z Bogiem, to   kościół wystawia rachunek za wynajęcie stolika.  Działo się tak  od zawsze, ludzie potrzebowali przewodników którzy wskazywali im drogę. Tak powstały religie, ludzie podążali ścieżkami które im wyznaczono, zamiast odkrywać swoje a przeżycia duchowe zastępowały puste obrzędy. Dziś nawet to staje się zbędne. Tworzy się nowa religia, wiara w moc przedmiotów którymi ludzie chcą wypełnić przerażającą pustkę. Chodzą po ulicach ściskając w dłoniach relikwie nowej wiary, podarunek od Bogów technologii i świątyń konsumpcji. Psychoterapia zastąpiła spowiedź, niedzielny kac zastąpił rachunek sumienia, o ile ktoś nie zamienił go na rachunek zysków i strat. Źle czuł się w tym świecie, ale musiał wytrwać, dla tych którzy jeszcze nie oszaleli do końca. Widział jak zło, ten pasożyt duszy, rozlewało się po świecie. Atakowało ludzi słabych, a każdy miał jakąś małą słabość przez którą mogło się do niego przecisnąć, zawsze znalazł się jakiś mały kompromis przez który mogło się dostać  i rozsadzić od wewnątrz. Przejmowało kontrole nad człowiekiem stopniowo go sobie podporządkowując, decyzja po decyzji, dzień po dniu, bitwa o przyszłość świata rozgrywała się w każdym  z osobna, codziennie.
 Był zmęczony i stary, ale dziś jeszcze nie odejdzie. Jeszcze nie dziś ......
 Czekał na gościa.